بیا که ما سپر انداختیم اگر جنگ است

در سنه ی اول جوونی عاشق حضرت حافظ بودم (هنوز هم هستم البته). یک جورایی تو اون سالها حافظ به پدر معنوی من تبدیل شده بود و از این بابت به غایت خرسندم.

ولی یک پشیمونی دارم از اون موقع ها. یادم نمیاد دقیقا چه کسی و کجا ولی یادمه یک نفر اون موقع برای من راجع به داستان بچه باز بودن سعدی صحبت کرده بود. به هر حال خدا از سر تقصیراتش بگذره ولی اون حرفش باعث شد من برم سرچی بکنم و بعدش هم دیگه دلم با سعدی صاف نشه.

سالها که گذشت و کمی بزرگ‌تر که شدم تازه با روح لطیف و زیبایی بیان سعدی آشنا شدم. بنظر من هیچ کس غیر از سعدی نمیتونه آنقدر زیبا و لطیف و شاعرانه و همه چی تموم عشق و شیدایی رو به تصویر بکشه. سعدی به واقع شاهکار زبان فارسیه.

اصلا چه فرقی میکنه سعدی عاشق کی بوده؟ مگه مهمه ؟ نه نیست! واقعا مهم نیست مهم اینه که سعدی زیباترین عاشقی بوده که از عشقش حرف میزده. ز عشق تا به صبوری هزار فرسنگ است.»